Më 7 tetor, kur filloi lufta e fundit e Izraelit në Gaza, ne nuk e kuptuam në atë kohë që ajo do të kthehej në një gjenocid.
Ndërsa urdhrat erdhën nga ushtria izraelite për t’u larguar nga shtëpitë tona, ne këmbëngulëm që nuk do ta bënim kurrë. Por deri më 11 tetor, mbaj mend që mora çantën time, duke marrë vetëm gjërat thelbësore si paratë dhe kartat e identitetit.
Motra ime e vogël vuan nga alopecia për shkak të frikës së shkaktuar nga bllokada e vazhdueshme izraelite dhe ne nuk mund t’i merrnim ilaçet nga shtëpia. Nuk pata kohë as të paketoja rrobat dhe u largova me rrobat në shpinë. Më vonë, babai më blejti një palë pantallona dhe një bluzë nga njerëzit që shisnin sende në anë të rrugës.
Duke u nisur në këmbë me familjen time, e cila përfshinte nënën dhe babain tim, tre vëllezërit dhe katër motrat, ne u larguam nga shtëpia jonë në lagjen Tel al Hawa në veri të Gazës, duke mos kuptuar se ky do të ishte i pari nga katër shpërnguljet dhe se shtëpia jonë do të bëhej një vend që ne nuk do ta njihnim më.
(Herën e fundit që shkuam në shtëpi, kur pati një pushim në luftime, kuptuam se pushtimi kishte bombarduar dhe shkatërruar të gjithë zonën.)
Ne ecëm për një orë e gjysmë derisa arritëm në spitalin al-Shifa. Ishte e njohur për ne, pasi vëllezërit e motrat e mia më të vogla kishin lindur atje, dhe babai im punonte si kirurg ortoped. Nuk ndjeva dhimbje gjatë udhëtimit atje dhe shqetësohesha vetëm për mbijetesën tonë.
Në spitalin al-Shifa mbërritëm pa asgjë, pa mbulesë, pa shtrat. Thjesht fjetëm në dyshemenë e ftohtë të spitalit, të grumbulluar në një cep të vogël me mijëra familje rreth nesh, duke ndarë një banjë. Mund ta imagjinoni?
Duke uruar për privatësi
Në shtëpinë tonë kishim gjithçka dhe secili prej nesh kishte dhomën e tij. Tani për 11 muaj jemi grumbulluar së bashku dhe dëshiroj vetëm një moment privatësie.
Ne qëndruam në spital për më shumë se një muaj. Koha u bë e pasigurt pas fillimit të luftës; sot ndihet si dje, si neser.
Kur spitali u sulmua nga forcat izraelite në dhjetor, ne u detyruam të largoheshim edhe një herë, duke u zhvendosur.
Shumë njerëz u vranë në atë kohë, por ne arritëm të arratiseshim dhe ecëm për tetë orë për të arritur në jug në një mot kaq të nxehtë, sikur po shkrinim.
Por ju e dini tradhtinë e pushtuesit; Ushtarët izraelitë na detyruan të hedhim gjithçka që kishim, pasi u ndaluan në një pikë kontrolli në rrugën Salahaddin, qoftë para apo ujë, madje na bënë të hidhnim ujin! Na thanë të ngrinim duart sikur të ishim kriminelë. Ata qeshën me ne dhe morën disa gra, fëmijë dhe burra, i zhveshën shumë prej tyre dhe i bënë të vazhdonin të ecnin.
Më pas ata qëlluan me predha tankesh mbi të gjithë pas nesh, duke shkaktuar një masakër masive. Këtu, unë dhe familja ime mbijetuam për të tretën herë. Nëna ime nuk ishte me ne në atë kohë; ajo tashmë kishte shkuar në jug përpara nesh me kushërinjtë e mi të plagosur nga një sulm i mëparshëm pasi motra e saj u vra.
Duke kërkuar strehë përsëri
Pas udhëtimit tonë tetë orësh, arritëm për mrekulli në Spitalin Evropian në Khan Younis, me atë që dukej si këmbë të thyera. Fatmirësisht nuk pata frakturë, por thonjtë e këmbëve kishin filluar të më rrjedhin gjak dhe të bluheshin aty ku gjaku ishte bllokuar. Ata qëndruan ashtu për muaj të tërë derisa më ranë nga gishtat e këmbëve.
Nëna ime dhe kushërinjtë e mi që mbijetuan na takuan këtu, ku fjetëm në atë që unë do ta përshkruaja si një depo të vogël – 12 njerëz të mbushur me njerëz në një depo. Ne qëndruam atje për t’u strehuar nga bombardimet, por përsëri, na urdhëruan të evakuoheshim pas disa ditësh.
Pa ku të shkonim, fjetëm në ajër të hapur. Të nesërmen në mëngjes, babai im mundi të blinte një tendë, por kushtonte 500 dollarë. Çadra është ngritur në Khan Younis, kështu që nuk na u desh të ecnim përsëri për orë të tëra, dhe këtu po qëndrojmë tani. Këtu vëllezërit e motrat dhe prindërit e mi flenë të gjithë pranë njëri-tjetrit pa asnjë mbulesë, pa asgjë.
Të gjitha tendat janë të mbushura ngushtë së bashku, por të paktën ne kemi tualetin tonë, megjithëse nuk kemi dush. Për të qenë i sinqertë, nuk është e shkëlqyeshme, pasi mbulohet vetëm nga copa lecke, por të paktën është e jona, duke na ndihmuar të shmangim disa sëmundje.
Trupa pa shpirt
Para kësaj lufte ne kishim një jetë komode, një shtëpi të bukur. Më pëlqente të kaloja kohë me shoqen time më të mirë Sarën, por ajo u vra në luftë. Kalonim kohë në shtëpitë e njëri-tjetrit, duke parë filma dhe duke biseduar. Gjithashtu më pëlqeu shumë të studioja për stomatologji në Universitetin Al Azhar dhe ndihem jashtëzakonisht i trishtuar që duhej të ndalonte.
Ne kishim ajër të kondicionuar në shtëpinë tonë dhe tani nëse është verë apo dimër, situata është jashtëzakonisht e vështirë. Në këto muaj vere, që nga mëngjesi djersitemi shumë dhe vuajmë nga të nxehtit, dhe natën në dimër i ftohti na kafshonte.
Ushqimi këtu është i pashëndetshëm. Ne kemi ngrënë ushqim të konservuar për 11 muaj pa asnjë burim proteinash të freskëta. Unë kam tre vëllezër më të vegjël, trupat e të cilëve janë zhvilluar pa asnjë burim të proteinave të freskëta ose ushqimit. Ndihem shumë i trishtuar për ta.
Kemi kanaçe fasule, ton, qiqra dhe pulë të bluar.
Për mëngjes hamë fasule të konservuara dhe gjëra të ngjashme, ndërsa për drekë hamë kryesisht petë ose makarona të çastit. Kur duhet ta ngrohim, ndezim zjarr, por çmimi i drurit është fjalë për fjalë i egër, pesë sikla [1,35 dollarë] për pesë copë dru. Por ne nuk kemi zgjidhje tjetër.
Ne jemi vetëm trupa pa shpirt.
Jam lodhur nga trupi im i tretur, i lodhur duke gatuar mbi zjarr me vapën që rritet dhe më shton djegien e verës. Jam i lodhur dhe jam 20 vjec. Jam lodhur edhe duke qarë, derisa më dhemb të qaj.
Unë gatuaj në zjarr në vend të nënës sime sepse jam vajza më e madhe dhe nëna ime vuan nga sinoziti dhe artriti reumatoid. Ajo kishte shpresuar të udhëtonte në Egjipt për trajtim para luftës.
Përkeqësimi i kushteve
Uji është i ndotur për shkak të shkatërrimit të infrastrukturës. Uji që pimë është i përzier me ujërat e zeza. Nuk ka shije të keqe, por për shkak të saj po vuajmë nga diarre të rënda. Por unë e di mirë vlerën e ujit, sepse kemi shkuar ditë me dëshirë për të pirë, kur jemi të rrethuar për ditë të tëra.
Kemi 11 muaj këtu pa rrymë, pa lavatriçe, pa frigorifer, pa asgjë elektrike. Lajmë rrobat me dorë me produkte të punuar me dorë që na shkaktojnë kruarje. Njëmbëdhjetë muaj larje me dorë.
Tani, në muajt e verës, moti është i nxehtë si ferri. Unë fle në tokë mes insekteve që kafshojnë dhe tingujve të qenve që lehin gjatë natës. Nuk fle natën vetëm nga frika.
Kam frikë nga Kuadkopteri që gumëzhin mbi kokën time dhe nga insektet që më rrethojnë. Unë dua një çati mbi kokën time. Dhe nga kjo vapë, fjalë për fjalë jam zhytur në djersë dhe më duket sikur po shkrihem.
Si vajzë, vuaj nga luhatjet hormonale dhe kam nevojë dëshpëruese për kujdes. Në një moment u ndjeva sikur po vdisja nga dhimbja; Unë vuaja nga ngërçe të rënda pa asnjë ilaç kundër dhimbjeve apo trajtim. Edhe tualeti nuk ofron rehati! Ne po jetojmë fjalë për fjalë ditët tona më të këqija.
Uroj vetëm që unë dhe familja ime të bëjmë një jetë dinjitoze. Unë thjesht dua të vazhdoj arsimin tim. Kam humbur një vit shkollor si studente stomatologjike. Unë thjesht dua të jem si çdo vajzë tjetër në moshën time… kjo është gjithçka që dua.
Por nëse vdes, nuk dua të përfundoj në një thes. Unë dorëzoj gjithçka përveç vdekjes sime. Dua një qefin të plotë, dua krahët, zemrën, kokën, 20 gishtat dhe sytë e mi.
Nuk e kam problem të varrosem në një varr masiv, por dua emrin tim, moshën time dhe një shënues që thotë se jam nga këtu. Unë sinqerisht shpresoj se varri im do të jetë në një varrezë të vërtetë – jo një rrugë, as një trotuar, asgjë tjetër.
